Railtoerweekend
Hier komt de info voor 2012, houdt deze pagina in de gaten want deze pagina wordt af en toe geupdated
Peter en ik zijn 26 september naar hotel Schuetzenhof gereden en hebben daar goede zaken kunnen doen het weekend stond eigenlijk gepland op een week voor hemelvaartsdag maar het hotel had voor dat weekend al een grote groep ingeboekt (dit was waarschijnlijk een communicatiefout van hun zijde want wij hadden afgelopen motorweekend al kenbaar gemaakt wanneer we in 2012 zouden komen). Al met al geen probleem volgens ons want het weekend van 18 tm 20 mei is het weekend van hemelvaart, dit zal niet voor heel veel mensen een probleem zijn. Nu dus de routes nog. Ik zal hier natuurlijk weer druk mee in de weer gaan om er een mooie tocht van te maken.
We willen weer vertrekken vanuit Waalwijk. Kijk even waar we slapen: Hotel Schuetzenhof, dit is wederom weer de moeite waard om te verblijven.
Als er meer info is dan melden we dat, de groep aanmeldingen is inmiddels (20 oktober) al de 90 gepasseerd.
22 en 23 februari gaan Peter, Marco en ik de route voorrijden en de lunchplaatsen vastleggen, Wij zijn inmiddels naar het hotel geweest en goede zaken kunnen doen, er is zowaar ook weer een kegelbaan in het gebouw. Op de terugweg voor de zondag dus, een tegenvaller gehad dus we gaan het laatste stukje nogmaals rijden en aanpassen dit doen we de 15e maart even op de motor dus na deze datum meer info.
We zijn eruit!!!! de routes zitten er goed in, binnenkort zullen we ze naar iedereen toe sturen, nu eerst de 14e april de dag voor de begeleiding, om daar nog even de puntjes op de I te zetten. Het grote jengaspel is klaar. (zie foto onderaan de blz)
De 14e is inmiddels geweest en was weer positief, even de puntjes op de I gezet en alles doorgenomen, de routes zijn naar Vincent gestuurd om omgezet te worden voor Tom Tom als dit gebeurd is zal iedereen deze toegestuurd krijgen in verschillende bestandsvormen zodat men zijn eigen bestandversie kan kiezen voor zijn navigatie.
Hallo allemaal,
Het is bijna weer zo ver, wij zijn er klaar voor en hebben er heel veel zin in.
In de bijlage die verstuurd is staat nog een foutje er staat in rood als datum 27 mei, dit moet natuurlijk 17 mei zijn, als er dan nog vragen zijn neem dan even contact met ons op. Volgende week zullen we de route’s voor Garmin en Tom-Tom opsturen.
Ps. Voor diegene die in Waalwijk slapen op donderdag: mocht je geen gebruik van de bbq willen maken geef het dan even door. We gaan er vanuit dat iedereen aanwezig is.
Gezellig toch !!!!!
Met vriendelijke groet,
Peter van Hoorn en Teun Keijzer
Aanrijdroute naar hotel waalwijk: Op de A 59 de afslag 37 nemen ichting de Efteling daarna route volgen naar Burg v klokkenlaan 55 Let op !!!! je rijdt dus eerst het hotel voorbij (hotel aan linkerkant) en kom je bij een stoplicht, dan moet je een 360 gradenbocht maken de VENTWEG op. Motor parkeren op parkeerplaats ACHTER het hotel.
HET Motorrijweekend & ONS MOTORONGELUK.
Afgelopen vrijdag vertrokken we uit Waalwijk. Peter en ik waren al vroeg aanwezig, om 7 uur, en na de laatste briefing van Peter en Teun reden we om 8.30 uur in een colonne van twee groepen van elk ongeveer 40 motorrijders richting Duitsland en het hotel waar we twee nachten zouden verblijven.
Een geweldige beleving om dit mee te maken, het saamhorigheidsgevoel te voelen van mensen met dezelfde passie is een lust om mee te maken. Met wat pauzes tussendoor die noodgedwongen eerder werden ingelast door wat kleine gebeurtenissen/ongelukjes was het de hele dag veel genieten. En zo zittend achterop keek ik mijn ogen uit naar de groep en de omgeving, met af en toe mijn vizier omhoog om de omgevingsgeuren op te snuiven en de wind op mijn gezicht te voelen.
Een tocht die toch zwaarder was dan van tevoren was ingeschat door mij, het lange zitten vergde veel van mijn krampende linkerbil op het zadel. In steeds verschillende zitposities probeerde ik de tocht vol te houden, nog een uurtje en een lekkere frisse douche zou ons verwelkomen.
En toen .... kwam die beruchte haarspeldbocht die naar boven glooide en die roet in het eten gooide en een andere wending gaf aan ons weekend.
We hingen SCHEEF.... zo scheef dat ik voelde in onze lichamen dat we allebei alert werden. Zo scheef dat Peter zijn voet over het wegdek schuurde, en hij corrigeerde dit. Maar de weg die eerst naar rechts voortkroop boog nu de andere kant op. Het corrigeren van de motor werd ineens een uitdaging, en we belanden rechts aan de zijkant van het wegdek in een stenen geultje en na wat gewiebel van de motor en het slippen van beide wielen voelde ik het achterwiel onder ons wegglijden.
Alles staat vanaf nu in mijn geheugen gegrift en ik weet elke seconde, elke gedachte en elk beeld wat ik zie te benoemen. Wat volgt speelt zich af in een slowmotion film, die keer op keer getoond wordt op mijn netvlies, alsof de boodschap nog niet duidelijk is. En Peter weet zich niks meer te herinneren van dit alles.... we kunnen dit niet delen en vergelijken met elkaar.
Terwijl het achterwiel onder ons wegglijdt maken we een sliding naar links, mijn gedachten zijn 'ok het gaat gebeuren, we gaan vallen, ontspan .... ontspan om er zo goed mogelijk uit te komen, laat maar gebeuren, laat maar komen als het toch moet'. Er is in mijn geheugen ingegrift om altijd mee te bewegen met de motor, ga mee met de beweging en werk niet tegen. En terwijl ik het over me heen laat komen en zacht probeer te vallen, zie ik ineens die grijze auto vanuit de bocht voor ons langs rijden, precies waar wij heen gleden. De schrik komt bij mij .... dit was niet de bedoeling, nu zijn er risico's....
In een split second zie ik Peter met zijn hoofd (en rug waarschijnlijk, dat zag weer iemand anders) tegen de zijkant van de auto knallen, dat leek niet zacht te gaan, ondanks dat we maar 30 km per uur reden. We schuiven een stukje mee met de auto naar links, en ik val neer op mijn linkerkant (althans dat verteld mijn lichaam me later), en de paniek komt als een deken over me heen vallen.
De motor was nog toeren aan het maken, en in mijn schrikreactie vind ik dat ik hem uit moet zetten, dat er dan minder gevaar is. Ik reik naar rechts en in mijn onkunde van motoren draai ik vervolgens het gas vol open. Een enorme pluim rook ontstaat om ons heen (achteraf hoorde ik van iemand dat het eigenlijk een goede actie was geweest, want het hele verkeer was in een klap gealarmeerd en alle auto's en motoren stonden stil). En mijn gedachten waren, we gaan nu opstaan, en ik deed dat ook. Alleen besefte ik ineens dat Peter dat niet deed.... Ik kroop naar hem toe en ik hoorde hem kermen op een manier die mij de angst om het hart deed slaan. De paniekband om mij heen trok zich strakker en ik riep HELP, HELP, kom snel....
Willem die achter ons reed kwam snel door de rookontwikkeling heen aangerend en vanaf dat moment nam hij het heft in handen met een zekerheid die ik bij mezelf niet terug kon vinden op dat moment. Hij was in de foetus houding geëindigd in zijn draai van de val en hij was niet bewusteloos gelukkig, maar lag wel akelig stil. Een gaat er door mij heen dat het slim van hem is om stil te blijven liggen. Achteraf ontdek ik dat het niet bewust is geweest, hij kon niet anders. Wij vroegen hem van alles om te controleren of hij nog gevoel had in zijn benen, en ze nog kon bewegen. Dat was het geval.
Het besef kwam boven borrelen, dat over wat er gebeurd was, en dat wat nog kon komen en duidelijk zou worden. De schade, het letsel, de rugwervels scheef, een mogelijke dwarslaesie, het vorige ongeluk van Peter, waar zijn nekwervels gebroken waren, de bezorgdheid... alles kwam voorbij in mijn geest en vooral het besef dat ik hem kwijt kon raken. Op dat moment raakte ik mezelf kwijt en liep half hysterisch rond, heen en weer, naar hem toe, en naar anderen toe. Petra ving me op, lieve Petra was mijn redding en kreeg me wat rustiger.
De ambulance kwam vrij snel, binnen tien minuten (ze hadden een wachtpost in de buurt). Ik moest aan de kant wachten, ik zou in de weg lopen. Ik wist dat hij in veilige handen was, en besefte dat we naar het ziekenhuis zouden gaan en dat de waardevolle spullen en documenten uit de topkoffer gehaald moesten worden, en dat dat snel moest, omdat we waarschijnlijk snel zouden vertrekken. Met een duidelijk doel voor ogen kwam ik in actie, maar met bibberende handen en een gejaagdheid die nog wezen op een hysterische gemoedstoestand. De topkoffer was een uitdaging, die kreeg ik niet open, met hulp van anderen en het blijven proberen ging die uiteindelijk open en kon ik alles overladen in mijn schoudertas en een plastic tas.
De politie was inmiddels ook gearriveerd, hoewel ik die niet gelijk herkende in de toestand waar ik in verkeerde. Ik hoorde naast me iemand (hem) vragen aan iemand anders of die iets gezien had... Jezus, IK had het gezien en zat zelfs achterop, dus ik heb die man het hele verhaal verteld in het Engels. Documenten werden gevraagd van ons beiden, maar ik had geen helderheid van geest meer, en ook hier heeft Willem ervoor gezorgd dat de juiste documenten overhandigd werden.
Nog steeds in shock en met het besef naar een ziekenhuis te moeten gaan en het hele traject misschien alleen te moeten ondergaan, heb ik de hulp gevraagd van Petra om met mij mee te gaan, wat ze al eerder had aangeboden.
Ondertussen zijn anderen aan het werk, alles wat gedaan moest worden werd geweldig gedaan, door mensen die al jaren door de wol geverfd zijn in deze situaties. Zoals bv Jan de EHBO-er (man van Petra) die gelijk ter plaatse was en Peter hielp en Cornelis en Steven die de motor in de aanhangwagen zetten en de andere begeleiders die het verkeer doorgang verleende, een voor een (dit ging totaal aan mij voorbij). Peter en ik hoorden bij de begeleiding, en reden dus vrij vooraan en de hele groep moest ons nog passeren. De regels zijn duidelijk, de groep gaat niet bij het ongeluk stilstaan maar verderop en alleen diegenen die nodig zijn en wat kunnen doen die blijven achter. De groep heeft zelfs complimenten gekregen van de politie, die hoefden bijna niks meer te doen.
De groep was ook ongerust, en ze moesten nog anderhalf uur rijden naar het hotel, de begeleiders hadden allen een portofoon, maar het was bij niet iedereen gelijk duidelijk om wie het gingen. Veel stress was er bij Els, haar man Eddy reed ook op een rode motor en zij dacht dat hij het was die op de grond lag. Ik leef met haar mee, ze heeft waarschijnlijk hetzelfde gevoeld als ik. En de rookontwikkeling, die leek natuurlijk op een explosie en Peter die bleef liggen leek bewusteloos. Achteraf heb ik veel verhalen gehoord van hoe iedereen het zelf heeft ervaren.
In de ambulance heb ik veel vragen moeten beantwoorden, ik kon even rationeel zijn, weg bij mijn gevoel. Hij werd in een Trauma kamer onderzocht en ik moest wachten in de wachtkamer. Na eerst een keer weer terug gelopen te zijn naar de Trauma kamer, door een paniek aanval die ik kreeg (bijwerking van medicijnen, niet prettig), ben ik toch maar gaan wachten daar, en heb gewoon iemand aangesproken om de tijd te vullen totdat Petra was aangekomen. Die kwam binnen 5 minuten en we hebben daar een uur gewacht totdat ik ging vragen of er al iets duidelijk was. Ik werd gelijk bij hem gelaten en ik trof een warrige Peter aan, bleek gezicht en al zijn motorkleding was van hem afgeknipt. Uiteindelijk kwam de uitslag en het bleek dat hij niks ernstigs had, alleen alles gekneusd. Hij moest een nachttje blijven daar voor observatie en we konden hem ophalen de volgende dag. We werden met een taxi naar het hotel gereden. De lieve organisatoren Peter en Teun hebben besloten de rekening te beta
Ik ga aan dit verhaal een eind breien, ik besef dat het veel van jullie tijd vergt, degenen die dit hele verhaal willen lezen.
We hadden engeltjes op onze schouders, want Willem vertelde ons iets wat diep binnenkwam in mijn emoties: het is een geluk dat we tegen die auto aangereden zijn, want als die er niet was geweest dan waren we terecht gekomen in de vangrail en daar kan je hard tegenaan knallen en van alles breken of eronder door glijden, de helling af. Dan loop je waarschijnlijk niet meer rond zoals wij nu rondlopen.... We moeten nog even genezen, Peter vooral lichamelijk en met zijn hersenschudding en ik emotioneel, want ik kan het nog niet goed afsluiten, maar dat komt wel. Dit verhaal is goed voor mijn verwerking.
Al met al is het met een sisser afgelopen. Iedereen zal zich afvragen of wij er weer durven op te stappen: ja dat gaan wij doen, al is het pas volgend jaar, want de motor rijdt niet meer en er moet een andere gekocht worden. Dit was ons weekend, tussendoor nog wel genoten van iedereen, maar niet echt een vakantie gevoel aan over gehouden. Volgend jaar weer een nieuwe kans!
Iedereen krijgt een dikke knuffel van mij en ook van Peter, we zijn geweldig opgevangen en iedereen was heel lief. Een warm nest! En een speciale knuffel voor Petra en Willem van mij. En veel dank ook aan Bas en Lia, die ons zondagavond laat nog thuis hebben gebracht, met motor en al. En Hidde en Brenda, die hem weer opgehaald hebben. Bedankt mensen!
Liefs van Cindy (en Peter)
