Railtoerweekend
Tourrit 2007 belevingen van mensen die mee zijn geweest.
Beste Teun/Peter,
Lang uitgekeken naar het weekend, de maand april beloofde veel wat het weer betreft. En wat denk je...... na 45 dagen droog en zonnig weer gaat het weer eens regenen met de benodigde windvlagen dat je je kinderen aangelijnd moet houden als je ze van school haalt.
Na een zeer regenachtige ervaring uit 2006 dan met de auto naar Cochem. Eenmaal over de grens wordt het droog en even later komt de zon erdoor en wat denk je dan K.. (Kwalitatief Uitermate Teleurstellend) was ik nou maar met de motor. Locatie, hotel (inclusief bar) was echt top, eten, drinken, mooie kamers
en een waanzinnig gezellige groep mensen maakten voor mij weer een onvergetelijk weekend. Volgend jaar dan toch weer op de motor en dan maar afzien op mijn
"truttenschudder (met mezelf als windvanger)". Teun en Peter ook na 7 jaar weer enorm bedankt voor jullie organisatie!
Groetjes,
Johan Willemen
Beste allemaal, maar in het bijzonder Robbert, Ronald, Dimitri, Albert en Edwin,
het was weer een zeer geslaagd weekend. Alle motorische ellende is opgelost en iedereen is (voor zover mij bekend) veilig thuis gekomen...
Maar ik wil jullie dit verhaal niet achter houden...
Wij reden met een groepje van 6 weg van De Moer richting Rotterdam. Op de snelweg kreeg mijn Suzuki GS 550 (bijna 25 jaar, maar wel met een LASER-uitlaat)
weer last van zijn oude kuren...... (ik heb het er met een aantal van jullie over gehad.... er zou volgens jullie roest of ander vuiligheid voor het gaatje
van de naald van de carburateur zitten) Dus even op de vluchtstrook en dan rap weer door.....
Helaas was dat rap weer door deze keer iets te rooskleurig.... Na ruim 5 minuten was het nog niet gelukt om de motor aan de praat te krijgen. Ik dacht laat ik eens
menselijk doen en de jongens met wie ik mee reed even waarschuwen dat ze door kunnen rijden, dat ik desnoods wel op de vrienden van de ANWB zou wachten..... Maar tijdens het typen van het sms-je werd ik al gebeld door mijn lieftallige broertje.... Die was erachter gekomen dat ik niet meer in de groep reed en die had het eerste de beste tankstation genomen om te bellen.... Na de woorden: "rij maar door, als het me niet lukt dan bel ik de ANWB......." ging de accu van mijn telefoon helemaal dood.
Gelukkig was er honderd meter verder een praatpaal, dus ben ik even lekker gaan duwen... (100 meter vals plat naar boven...!!!) Bij die praatpaal heb ik even twee minuten pauze genomen om op adem te komen voordat ik zou gaan bellen (praatpalen).... toen ik op adem was probeerde ik "voor de laatste keer" nog even of de motor wilde starten...... en natuurlijk deed het kreng het weer !!! Gelukkig !!!
Ik weer opstappen en vrolijk verder rijden. Onderweg nog twee keer lichte problemen gehad, maar toen reed ik telkens binnen de minuut weer verder. Totdat ik, vlak bij huis (Spijkenisse), vlak voor de afslag (A15) Hoogvliet het laatste probleempje kreeg, ik reed de vluchtstrook weer op en merkte dat het eigenlijk al op gelost was...... Dus geef ik weer een straal gas en met bijna 100 op de teller (dus bijna 90 in het echt) voel ik de achterkant als een idioot heen en weer slingeren.
Ik dus als een malloot WEER naar de vluchtstrook en wat ik al dacht bleek werkelijkheid..... EEN LEKKE BAND.....
Dit maal 50 meter verder was een praatpaal, waar ik de vrienden van de ANWB heb opgeroepen....De eerste die ter plaatse was wist eigenlijk maar weinig van motoren, maar die heeft zijn collega gebeld of deze een proppie kon komen zetten...... Die collega was er vrij vlot. Deze kwam tot de schokkende ontdekking dat mijn motor een binnenband heeft.....dus "proppen" was niet mogelijk... Hij weer weg om een motorkarretje op te halen en uiteindelijk hebben we mijn
mooie motor bij de motorgarage neergezet. Wachtend op morgen (dinsdag) want dan is deze pas weer open...
s'Avonds thuis heb ik nog wel het fatsoen gehad om mijn broertje even terug te bellen, om te vertellen dat ik nog leef en welke avonturen hij gemist heeft, maar Appie, Ronald, Robbert en Dimitri heb ik persoonlijk nog niet gesproken. Ik moet ook eerlijkheidshalve zeggen dat ik ook geen seconde meer heb nagedacht over hun, ik was tenslotte net thuis en had heel wat "bij te praten" ;-) met mijn vrouw (kinderen lagen toch al op bed)
Bij deze voor iedereen, maar voor de bovengenoemde jongens (...... ja het zijn echt jongens.....) extra :
Ik leef nog !! En heb een mooi verhaal om volgend jaar te vertellen..... ( ik zal het door de loop van het jaar wel een beetje sappiger maken en hier en
daar wat aandikken...)
Peter Kranenburg (met die LASER-herrie-pijp)
Beste Teun en Peter.
Deze afgelopen dagen zijn voor mij als polderrijder heel leerzaam geweest. Niet alleen het rijden in een groep maar ook het nemen van haarspeldbochten,
omhoog of naar beneden en het praten over hoe je dat moet doen met meer geroutineerde rijders, betekenen voor mij een extra verdieping van het motorrijden.
Genoeg mooie woorden hierover, nu even iets anders. Hoe is het mogelijk dat twee zulke lelijkerds zoveel warmte uitstralen en alles
zo tot in de puntjes hebben kunnen regelen inclusief hun begeleiders. Neem nou bijvoorbeeld het hotel, waar de dames in de toiletten over een muurtje
meekijken terwijl wij daar staan te pissen. Het eten( ja Teun, voor jouw heel belangrijk ) was zo fantastisch verzorgt, dat je het idee had bij het ontbijt al aan het avondeten te zijn begonnen. Perfecte kamers, vriendelijk personeel en niet te vergeten, heerlijke cognac en calvados van 25 jaar oud. En wat hadden we zaterdag een perfecte motordag. Rijden op je eigen fiets, stoppen wanneer het in je opkomt of gewoon maar door blijven rijden in de zon omdat je er maar geen genoeg
van kan krijgen. En dan s'avonds lekker rozig wezen in de Wunderbar bar. Drie dagen die langer leken dan ze in werkelijkheid waren.
Steef ( en waarschijnlijk ook Evert-jan en Gerrit )
